Hiçbir zaman tam anlamıyla yalnızlık olmamıştır benimkisi. İnsanları, sohbetlerini, kendimi onlarda bulmayı severim. Fakat sayıları gözüme değil, gönlüme fazla geldiğinde kalbimi de gözkapaklarımla birlikte kapatırım...


Kalabalık her seferinde içine o kadar insan almıştır ki ben muhakkak sıyrılarak çıkmak zorunda kalmışımdır. Eğer ayrıldıysam yalnızlığa olan hasretimden değildir, sadece insanlarla kurduğum yakın mesafeler kendimle aramdaki mesafeyi uzatmıştır.

Başımı çevirdiğimde görememişimdir bıraktığım yerdeki beni ve korkmuşumdur. İnsanların düşüncelerini o denli özenli yerleştirmişimdir ki aklımın bir köşesine, bana yer kalmamıştır. Beni besleyen bir şey varsa ve elim birazcık kalem tutuyorsa bunun sebebi yine insanlardır.


İnsanlar...