Ben bir kalp hastasıyım
Sol yanımdan boşluğa düşerken aydınlıklar
Ben ince bir maviliğe göz kırpıyorum
Ve umut savuruyorum etrafa
Takvim yaprakları incelmiş benim için
Günler sayılı ve çabuk geçiyor
İstemesem de sadece hastane koridorlarından sesler duyuyorum
Ansızın ölen insanların arkasından havayı yırtarak gelen çığlıklar
-Anneler, babalar, kardeşler-
Ve onlara benden biraz gözyaşı veriyorum
Hatta işe yarasa şu sol tarafımdaki şeyi bile veririm onlara
Her gün mütemadiyen azalıyorum
Kof bir "of" çekip penceremden dışarıyı seyrediyorum
Ağaçlar, gökyüzü, kuş sesleri ve çok telaşlı insanlar
Her gün bir yere yetişmeye çalışan ve duygularını yitirmiş bir sürü insan
Ölmek için bile yarışıyorlar adeta
Bu da insanlığın buruk ve toy tarafı
Aslında arada bir şiir okusalar
Ya da gerçekten sevseler birilerini
Ya da ne bileyim bir şeyler hissetseler hepsi düzelir gibi
Yıllardır kimseyi sevemedim
Bende olmayan bir şeye nasıl koyabilirim onları
Şimdilerde ise kalem ve kağıtla bir aşk yaşıyorum
Ben azalmışken dünyadan
Bari geriye birkaç kelam bırakayım
Dilimle anlatacaklarım bitmişti zaten
Çünkü
Ben bir kalp hastasıyım
Dün kalbim öldü
Bugün ruhum
