Çoğu zaman neden diğer insanlar gibi bir hayatım yok diye üzülürdüm,
Ama ben sevmenin bu denli güzel olduğunu sende öğrendim.
Kendimi başka evlerin içine koyunca mutlu olacağımı zanneder, üzülürdüm,
İçimdeki boşluk dolmadıkça en iyi dostumun kaldırımlar olduğunu öğrendim.
Şimdi bütün kirliliğimden arınıp kedersizce gülmek isterim,
Evimdeki rahat yatağım yerine şu parktaki bankı yeğlerim.
Gün gelecek beni hiçbir şey tutamayacak, buradan kaçıp gideceğim,
Bütün anılarımı arkamda bırakıp
Bir tren vagonundan bu şehre veda edeceğim.
