Umutsuzluğumuzun ardına gizlendiğimiz
dünya burası
Sevmek acı
Çiçekler eskisi gibi kokmuyor
Sabahlarımız güneşi kovalıyor usulca
Sessizce gülüyoruz artık içimize
Kelimeler tükendi yorgunluktan
Aşkını kalbine gömenlerdik biz
Söyleyemedik sevdamızı
Sadece haykırdık içimizdeki ummanlara
Sakladık aşkı tenha köşelerde
Yaranın en büyüğü oydu
İmkansızdı kavuşmak
Görünmezdi gözyaşlarımız
Yorgunluğumuz cok sevmektendi
Ayrılıklar yaşadık ölüm gibi
Yıldızlarımız söndü birdenbire
Yıkıldı dünyamız
Bu sessizce vazgeçişin adı neydi?
Unutmak mı ?
Yoksa Karanlık bir yalnızlık mı?
