Bana hep kendimi sevdirmeyecek şeyler verdiği için kırgın ve kızgınım Tanrı'ya. Hiç gerçekten anlaşılmayacağım, kimse çıkmayacak karşıma beni önemlendiren, huzur vermeyecek yalnızlığım. Ne kendim kendime huzur verebileceğim ne de birileri ya da bir şeyler...


Ne kadar kalabalığa katılsam da içimde olacak yalnızlık. Kimse beni kalbinde ve aklında kalabalık etmeyecek. İstediğini benim ruhumdan söküp aldıktan sonra öylece geride kalacağım. Öyledir ki düşlerim bile yalnız olacak. Sadece dudaklarım kıpırdayacak, kimse beni duymayacak bile. Korktuğumda ya da üşüdüğümde kimse bana kalkan olmayacak. Yalnız geldim, yalnız gidiyorum. Her şey değişir, ben bile ama bu değişmez. Üzüldüğümde kimse anlamayacak, belli etmem bile. Kalbimle, ruhumla, bedenimle, varlığımla yapayalnız bir ben. Kalbim hiç atmayacak sevinçle ve sakinlemeyecek huzurla. Öyle ki hep düşüneceğim, hep kendimi düşüneceğim, beni bencil sanacaklar. Ama bilmeyecekler, yalnız olduğumu düşündürmeyeceğim bile.