Bi’ adamın piyanonun tuşlarına basan parmaklarının arasındaki kaostum. Kendim olmaktan, bir huzursuzluk olarak doğmaktan ve kaş çattırmaktan mutsuzdum ama yerim çok güzeldi. O eller çok güzeldi ve ben o adama aşıktım. Onun sayesinde var oluyor olmaktan mutluydum ama kendi köşemdeyken kendime çok kızgındım, aynaya bakamıyordum. Beni oradan söküp atman demek, bi’ daha o notaları bir araya getirememen demek. Bir daha o şaheseri yaratamaman. Ama beni öpmek demek, cümle alemin seni gözünü kırpmadan dinlemesi demek. Orada öyle heybetli otururken, o ellerin notaların yerini sanki anne karnındayken de biliyormuş gibiyken, sen kendini insan gözünde yüceltirken yani, ben orada kaos olmaktan mutlu oluyorum. Beni kovma, beni sadece var et. Sen var edersen bir anlamım olur, beni kaydet.