rayına girmeyen bir vagonda geçiyor ömrüm.
zincirlenmiş gibiyim belirsizliğe.
sonunu getiremediğim,
kara kaplı şu kitap.
kaderim değil kederim olmuştu resmen.
farkındayım yazgımın fakat,
siperime indirmeyeceğim ümitsizliği.
kabullenmişliği çaresizlik bilmeyeceğim.
tek kaldığım apansız bu savaşta,
dinmeyen umudumu komutan belleyeceğim.
belki sesim soluğum zamanla kesilecek.
belki kursağımda,
bir arpa boyu yol gidememiş heveslerim dizilecek.
zaten sabah ezanını duymadan
kapanmıyor artık gözlerim.
ancak kendime tesir edebilecek
manasız bir takım sözlere sahibim.
halimi bir karıncaya benzetebilirim.
soğuk bir kış günü, kendi kendime yetebilirim.
veyahut yalnız başıma da ölebilrim.
bir rüzgar esse şu yarıkkayadan,
sinemden alıp götürse tozu toprağı.
kendi dilediği,
dilediği gibi gerçekleşmeyince,insan.
ne de kolay uzaklaşırmış Tanrısından.
beni böyle yarattı, böyle bildim kendimi.
istemedim hiçbir zaman,
hak etmediğim bir geleceği.
vicdanımı Tanrım bildim.
bundan başka bilmedim hiçbir lisan.
ben üçü doğru, beşi yanlış bir insan.
sözler veriyorum inandığım tek hakikate.
dinmeyen umudumu komutan belleyeceğim.
