Vaktiyle o kadar çok mücadele verdim ki kendimle, o kadar çok savaşları kaybettim ki kendi içimde; hissettiklerimi anlatamam...
Öyle zamanlar oldu ki hatalı taraf ben olmamama rağmen çok özür diledim, bir şeyleri düzeltebilirim sandım ama hiçbir zaman beceremedim. Hayata kırıldığım zamanlar oldu, kadere gücendiğim...
Sonra öğrendim ki bir şey nasibin değilse olmuyor. Olacak sanıyorsun ama asla olmuyor. Bazı şeyleri erteliyorsun sadece ama eninde sonunda istemediğin her şeyi yaşıyorsun.
Yaşadığım şeylerden öğrendiğim bir şey varsa, asla son olmayacak. Her şey benzer durumlarda yine yaşanacak, yine kırılacağım, üzüleceğim...
Peki bunca acının arasında hangisinin yasını tutacağım, hangisine alışacağım?
Anladım ki kendini suçlayarak, kendinle savaşarak asla bir yere varamıyorsun. Kalkıp yürümen gerekiyor. Hayata kaldığın yerden sarılmayı yalnızca yaşadığın şeyleri kabullenerek başarıyorsun...
Çünkü ne yaparsan yap, bütün yollar yalnızca olacağına varıyor ve sen sadece tebessüm etmeye devam ediyorsun...
