Artık sadece sana anlatacağım her şeyi okuyucu, başkalarının zaruri "anlar gibi"likleri canımı acıtıyor kötü bir niyetleri olmasa da, artık tamamen biliyorum yapayalnız olduğumu.

Kimse kendini yerime koyamıyor, gerek de yok zaten; birine bir şey anlatmak yoruyor, susup öyle uzaklara bakmak istiyorum sadece, ne var öylece yanımda dursalar çıt çıkarmadan. 


Bugün hayatımda ilk defa bir arkadaşımı arayıp saatlerce konuşabildim, ne bunu yapabileceğimi bilirdim ne de bir gün ihtiyaç duyacağımı. O da şaşırdı zaten, bildi de tabii...


Ben niye duygularımı saklayamıyorum ya, niye bu kadar çok seviyorum insanları, daha da önemlisi onlar beni niye sevemiyor bu kadar. Kör değilim ben de, görüyorum, herkes birbirini gayet çok seviyor; sen şimdi diyeceksin ki yalandandır o, haklısın da belki ama yalan malan, ihtiyacım var.


Sana da sorayım o malum soruyu okuyucu: Kötü biri miyim ben?

Biri beni karşısına alıp "Evet orospu çocuğu sen şunu şunu şunu yaptın o yüzden de kötünün önde gidenisin amına koyayım!" diye diye dövse, yemin ederim daha iyi hissederim.


Ah ben de biraz ketum olabilseydim, bu kadar belli olmasaydı biri yüzüme bakınca ya da sesimi duyunca her şey; boşverebilseydim, amaasn deseydim biri gider biri gelir, bizde böyle deseydim, işinize gelirse. Sorun şu ki biri gidip bini bile gelse o birlerin yerine değil kendi yerine geliyor. Gururum olsaydı, bu kadar belli etmeseydim şimdi bile muhtaçlığımı. 


Koca bir mezarlık kalbim,

Her mezarın başında eski arkadaşlarımın adı,

Hepsinin içinde aslında yine yalnız ben.


Kimseyle tanışmamış olmayı dilerdim.