Bir varmış, bir yokmuştu

Geçmiş, geleceği dokumuştu.

Tarih dediğimiz okyanus,

Tarih dediğimiz kara delik,

İlk damladan sonuncusuna

Yaşam bardağını doldurmuştu.


İnsan kana kana yaşardı.

O bardaktan artık

Sürekli kan taşardı.


İbret almak yerine

İbret olurdu her gün.

Kendini kurtarmak yerine

Ekler yeni bir düğüm.


Şimdi ağaç orada!

Ya yetiştirir meyve,

Ya ayağını kaldırır

Gider taze ölüme.


İbret almak yerine,

İbret olur insan.

Kendini başkası yakmasa

Kibrit olur insan.