sevmemeye başladım zamanla

kar yağdı eve kaçtım

yağmur yağdı şemsiyemi açtım

bahar gelince pencerelerimi kapattım

seni görünce gözlerimi kaçırdım

şarkıları açmadım, şiirleri okumadım

tozlandı raflarda kitaplar

filmlere inanmadım sonra

selam vermedim sokak köpeklerine

kedilerin bile başını okşamadım


ölüm fermanım yazılmıştı artık

küsmüştüm bütün bu sensizliğe

yüksek çatılarda dolaştım durdum

annemin kızacağı işlere bulaştım

aklında ben olmayan birini kalbime gömdüm

kurşunlar gelip geçti yanımdan

yaşamak istemediğim için vurulmadım

seni sevmeyi erteledim sonra

kalbimi zehirledim

ruhumu azat ettim gözlerinden

beklemeyi de bıraktım artık

kürek kürek toprak attım abimin mezarına

ölümler gördüm, ağıtlar duydum

kulak kabarttım müezzinlerin sesine

şeytan ruhumun içine saklanmıştı

ne sen geldin, ne ben anlamlı rüyalar gördüm

her gün dünden daha ağır oldu

kurtulamadım



kimsesiz olmayı seçtim

herkesin içinde kimsesiz,

apartman boşluğunda kalmış bir çiçek gibi,

fark edilmeyi bekleyen bir kimsesiz

ağladım başka birinin gözünden kendime

sokaktan geçenlere sordum neden ağladığımı

bebeklerin yüzüne bakmadım

oysa ben sizin için ağlamıştım

sizin varlığınız için

kendime ağlamıştım

hem yok olamadığım için

hem var olamadığım için

ağladım

kimsesizliğime