Kırdığın yerden bakma bana, bakışların acır.
Parça bir ruhta kesilir kolun kanadın
uçuşların hep noksan, hep eksik
Ve birleşemem bir daha, toplasan bile her yarımı.
Kırdığın yerden sarılma bana, kolların üşür.
Soğuk dondurur geriye bıraktığın anılarını
Sade bir kış yazgısı gibi
Yanamam bir daha, getirsen bile avuçlarında tüm yangını.
Kırdığın yerden anlatma bana, kelimeler tükenir.
Aşk ve hüzün duyarım da anlatamam.
Noktası noktasına bildiğim dudaklarında
Can olamam bir daha, söylesen bile tüm sesinle seviyi.
Kırdığın yerden öpme beni, kederler azalır.
Tüm şeytanlar gizlenir bu öpüşlerin içinde, bilirim.
Yara içindeki ruhun yaralı yüzünde
Yarasız olamam bir daha, gezdirsen bile acılarımda ellerini...
