Merhabalar
Bugün bahsi geçen konumuz; kendini sevmek!
Başlıklarla süslenebilecek, aynı zamanda altında ezilebileceğimiz bir konu.
Konuşmak daha doğrusu bu konuda eksikliğimi anlatmak istiyorum.
Neden mi?
Bilmem böyle yapılır sanırım
Konuşamadığını yazar,
Yazamadığını konuşur insan?
Anlatır derdini, onu dertsiz sayana…
Gel gelelim konuya
Varlığım ve değer :
Çözüm odaklı konuşmak istedim ama bir çözümüm yok kendimce
Okudum taradım her şeyi, üstüne epey düşündüm.
Eğri oturdum, şimdi konuşacağım…
Bir liste çıkardım kendime yapmamam ve yapmam gerekenleri
Ve durdum dedim, ben ne yapmıyormuşum kendime!
Öncelikli olarak anlatmak isterim
Sözlerime değer vermiyor ama karşımdakinin beni bir edayla dinlemesini bekliyormuşum
İnana biliyormuşum
Kimle kimi karşılaştırmadan, beni benle sınıyormuşum
Önemli olan kendin deyip, kendimi yok sayıyormuşum
Resim yapmayı çok severken, büyük resmi kaçırıyormuşum
Sahi o küçük kızla resim yapmayı çok seviyormuşum
İhtiyaç duyulmayı severken ihtiyaç duymaktan nefret ediyormuşum
Kulak arkası etmeyi savunurken, insanların laflarını söylüyormuşum
Dert yananlara anda kal deyip, geçmişle hesap tutuyormuşum
Yeni olana yer aç derken, eskiyi yanımda taşıyormuşum
Sahi ben ne yapmıyormuşum?!
Söyleyeyim, okuduğum ve anlamak istediğim kısmı:
Ben kendimi sevmiyormuşum
Ben beni sevmiyormuşum
Saklıyormuşum beni benden…
Utanıyormuşum bana eklenenden
Ve aynı zamanda benden gidenden
Bilmiyorum derken içten içe biliyormuşum
Kaybetmişim…
Tarih veremem, ne zaman oldu bilemiyorum
Yakın tarihli değil görüyorum.
Bir ağırlık çöküyor üzerime,
Çöken benmişim gibi geliyor
Dostum söyleniyor, kelimelerim tükeniyor…
‘’Sahi ne çok insan var, bizden içeri.’’
Hætice
