Realizm kisvesi altında kafama sıkıyorum
Meydanı boşaltıyorum, her şeyi kaldırıyorum
Ucunda hayatımsa bile, artık dönüp bakmıyorum
Olamadım ve gidiyorum, üstüm bari bana kalsın
Tenhaya astım cekedimi, yaslandım bekliyorum
Gerekenin çok üstünde alıştım geçmesini beklerken
Atıl kaldım kendi gözümde bile, düştüm düşeceğim
Sarılasım dahi gelmiyor kimseye,
Anca kadere, anca kadere... Bakıyorum ama
Nasıl yabancı, nasıl uzaktan, nasıl da özenerek.
Tanıdığı her şey, herkes, her yer uzakta olan gurbetçiyim
Şimdi gurbetim, geçmiş yanılgım, gelecek kaygım
Bir uzansam idam şimdi,
Bir utansam düştüğüm halden
Çıkmasam ne çıkar karaya daha, insan yüzü görmesem
