İçimdeki korku tünellerinin kapılarını kapattım
Korkmuyorum artık kaybetmekten
Korkunç!
Beni umarsızlaştıran acıların kaynağına koşuyorum
Merakım daha ne denli dibe inebilirim
Daha ne denli düşebilirim
Ve kaç yüz kez daha ayağa kalkabilirim
İhtimaller bir ömür boyu zihnimi-
bir tımarhaneye çevirmeye devam edecek
Zincirlerimi kırdım oysa
Lâkin beni kucaklayan umut dolu gülüşlerin peşinden koşamayacak kadar korkusuzum
Korkunç!
Meyvelerin tadını unuttum
Aşkın tohumlarını taşıyan gönlümdeki bahar bahçe talan edildi
Bulutlar mı? Bulutlar hâlâ benimle
Yahut onlar dahi tanıyamıyor beni
Ben bile bilemiyorken beni
Suçlamıyorum ne seni ne de kendimi
Karanlığı göğsüme doldurup koşuyorum dünlere
Kendimi bulamayacağımı bildiğim halde
Yine de son bir amaç uğruna tüm gücümü zorluyorum
Sevmek adına sevilmek adına
Birkaç nefes daha savaşabilirim
Yahut karanlığın içinde kaybolabilirim
Korkmuyorum
Korkunç!
