Düştüm. Ayaklarım durdu. Daha önce hiç yere basmamışçasına gitmek istemedi. Her şeyin sonunu görmek istercesine "umutla" tabiri caizse yenilmez olan tek duyguyla kalmak istedim. Şimdi duruyorum. Dahasını merak etmeden. Korkularımla yüzleşmeden. Öylece yelkovanın akrebe yaptığı ilerleme baskısının sesini dinliyorum. Satırın bitmesini bile beklemiyorum. Yarıda kesiyorum sözlerimi, bir şeyler anlatmak için fırsat kollayan kadının kendi savaşında yenilişine şahit oluyorum. Koybolduğu sokakları aydınlatan ışıkları arıyorum. İnsanlardan binalardan ne denli korktuğunu hissediyorum. Son nefesini arzuladığı kadar sabah kalktığı yatağından yaşayacağı günü de o kadar arzuladığını biliyorum. Bulacağım seni o sokaklarda küçük kızım. Yaşatacağız seni. Derin karanlıklardan yüreğimizden ışık saçarak çıkacağız. Hiç unutmayacağız seni düşlerini ve o düzeni ihtilal eden gülüşlerini...