Bir linç çağından geçiyoruz sevgilim
İnsanların cepleri
Her an bir recm telaşı ile taş
Kanatlarımız yok artık
Kanıyor ve kanatıyoruz
Sevdiklerimizi de, diğerleri ile aynı toprağa gömüyoruz
Utançtan yarılmıyor artık yer
Bunlar hep günah şeyler
Hâşâ şirk koşmuyoruz fakat
Artık ekonomik sistemlere inanıyoruz
Dünya, Tanrılarını banknotlara basıyor
Ve celladını ne zaman asacak diye bekliyoruz
Ezilen halklar
Okudum da büyüdüm sandım
Okuntularımı sandıklarda sakladım
Dünya ile aramda insandan örülü duvarlar
Naftalin kokulu hüzünlerimi
Ve örtülü ödenek acılarımı
Küba'ya giden bir gemiye rehin verdim
İşte buradayız sevgilim
Kendi hayatlarımızın miçolarıyız
Dümende hep başkaları
Başımızda kurgusal kaygılar
...
