ne de zor geceleri kendime katlanmak. ne kadar mümkünse kaçmak bundan, emin olun her yolu deniyorum. belki güvenilirliğimi tehlikeye atacak hamleler bile yapabilecek vaziyette oluyorum o süre boyunca. gece dediğime bakmayın. sanki günler sürüyor gece benim için. hele bir de sıcak hava ve şehrin anlamsız gürültüsü eklenince. anlayın ki zor durumdayım. birçok kavramı sorgular vaziyetteyim şu sıralar. aşk, sevgi, gerçeklik ve aidiyet. ve daha birçoğu. tüm sinirlerim geriliyor, çünkü sanıyorum ki hiç bitmeyecek bu boşluk hissi. hep o uçurumun kenarında duruyorum. ara ara en uca yaklaşıp atladığımı da hayal ediyorum üstelik. bu korku, bu heyecan. bana pek iyi gelmiyor. ne yapabilirim bana söyleyin. bu histen kurtulmak için. içinden çıkamadığım düşüncelere sürükleniyorum. endişe duyuyorum kendim için. sonunda yine ben varım. ama kendimi bekliyorum işte. sürekli bir bahanesi var semanın. umarım tükenirler bir gün gerçekten ve anlamsız olumlamalarla gerçek dışı cümleler, hayaller kurmak zorunda kalmaz. aslında bunu yapan zaten kendi değil, çevresi. fakat buna maruz kalıyor olmak bile kendi benliğinin dışında bir durum. buna katlanmak da cabası. sevmediğim işime gideceğim şimdi. yine oyalayacağım kendimi. ve sonrasında da kalabalığa karışarak, sesli kahkahalarla, yine geçici bir süreliğine yok edeceğim endişemi. ve sonra. yine. sonunda sadece ben, sadece varım.