Göğü silkelemişler

Yıldızlar şehre düşmüş sanki

Gök karanlık içim gibi.

Bu koca şehri kalabalıklar basmış

İçinde ben kaybolmuşum

Denizdeki bir damla su gibi.

Kalbimi kanatan bir yalnızlık var şimdi

Ne onlar benim umurumda ne ben onların

Artık görmüyor kimse beni.

Acının bittiği yerde

Hüzün alırmış kalemi eline...

Ne ağlıyorum ne de gülüyorum.

Öyle hissiz,

Öyle buruk bir yalnızlık içindeyim

Şarkılar da ağlatmıyor artık

Artık sarhoş da olamıyorum

Bir dost da istemiyor gönlüm

Bir muhabbet de.

Kimseye kızgın, kırgın değilim

Bir bana küstüm

Neden bu hale geldin diye.

Bu ne menem bir kahır ki

Çektikçe büyüyor

Yaşamaya devam ettikçe

Daha da koyuyor!