geceleri şiir dinlerim ben

sessiz sedasız

bazen üstüne iki dörtlük de ben yazarım 

kimseye duyurmam kendimi

saklarım acılarımı

bazen şekersiz bir kahve olur masamda

bazen renkli hayallerim

kupkuru sokaklarda

gökkuşağını doğururum bir akşam üstü.

bazen hüzünlü bir şarkı açar

dibine çekilirim denizin

kendimi huzurlu bulamam ben

sıcak yaz günlerinin kalabalığından

soğuk kış günlerinin yalnızlığından 

korkarım ben

yarına uyanamama ihtimalim üzer beni

bazen ölmek isterim ben

yazarım uzun uzun vasiyetimi

hoşuma gider görecek olmam sevdiğim insanları

sonra çok utanırım yüzlerine bakmaya

gözyaşları olmak üzer beni 

üzülürüm ben

saat, ay, yıl fark etmez

severim mutsuz olmayı

kendi hayallerim vardır benim 

mutlu olduğum

her yerinde patlayan şeker satılan

lacivert tavanlı çarşılarım

çocukların ölmediği parklarım

hayallerim var benim yaşama dair

bir de ölüme götüren acılarım

yaşıyorum ama

alıştım kendime

belki hayallerime 

belki hayatıma

belki de mutsuzluğuma

ölemem daha 

korkarım ben.