düzenli olarak unutuyorum adını

ve yürürlükten kalkıyor alfabe

kırmızıya yeni bir lakap takıyorum

ve aramız açılıyor pazar’la

ütüsüz perdelere sarılıp ağlıyorum duamı

yeni bir haykırış oluyor aralık

kimsesiz ve çoğulum aranızda

ve nihayet dışınızda

soluk soluğa çığlık

ve mağdur bir galibiyeti bahşediyorum 

kendime

kendi elimle 

ve bırakıyorum kim varsa içimde

kiminse içimde bu leke

anca ona sığınıyorum

doluyorum

bir kendime sığmıyorum.