Hayatımdan damıtarak yazdığım şiirlerin
var mı sesini duyuracak gücü?
Yüzümde kırık bir tebessüm görünür,
gözlerimde bin bir hüzün okunur.
Acı bedenimde yeniden tanımlanır.
Yaşayabilmek ne büyük yetenek,
benim için ne büyük külfet.
Yalnızlığın yaratıcıya ait olduğunu
yalnızlığım öğretti bana.
Bilirim, insan kalabilmenin bedeli,
acıyla geçmiş bir ömürle ödenir
Yaşayan ölüler arasında
hayatın kokusunu arıyorum.
Kulakları var, duymazlar.
Gözleri var, görmezler.
Öğrendim, susmak da bir protesto biçimiymiş.
Her şeyde mana aramaktan tükendim.
Hakikat denizinden bir yudum su lütfen!
Kelimeler git gide anlamını yitiriyor.
Yavaş yavaş karanlık kaplıyor her yeri.
Küçük bir kıvılcım yeter yangınlar için,
bir yudum aydınlık lütfen!
