bir insan daha kaç kere
aynı mahkemede
her seferinde daha büyük bir suçla yargılanır
hem de kendi tarafından
dışarıda elleri pankartlı bir izdiham
karşısında bir sonrakini bekleyen bir gardiyan
ve her defasında oturtulduğu sehpa idam
sanmayın hiç duyulmadı
merhamet et diye yalvaran
ama sehpadaki bensem
esas o zaman acımam
çünkü içimde dinmeyen bir acı var
beni bana kıydıran
beynimle kalbim arasında
bir öfke var
bir surete bürünseler
dünyayı yerinden sallayacak olan
ve birden
sallanıp parçalandı dünyam
toz duman içinden elimden tutup
kurtardı beni gardiyan
davam kapandı
kurtuldum
atlıyorum kollarına
sonra ellerime kelepçe
"güzelinden bir hücre
bir sonraki mahkeme
ne sehpa var
ne izdiham
tek dostun
karşında bir sonrakini bekleyen
bu gardiyan"
