Büyüdükçe kaybettiğim masumiyetimin ahı var üzerimde.
Geceleri ulaştığım karanlık duygular,
Oyuncak arabalarımı çalmış dolabımdan.
Farkında olduğum halde bu hırsızlığın, açmamışım ışığımı.
Penceremin kıyısındaki küllüğüme biriken yaralara çok takılmışım
Kafamı onlarla doldururken fark etmişim güneşin doğduğunu,
Sadece ay geldiğinde gelmişim kendime.
Böyle böyle sevmemişim hiç kendimi,
Yazılarımı basitleştirip
Yaranmaya çalışmışım insanlara.
Ama kaybettiğim bu masumiyetim, bırakmamış içimde mutlu bir dize.
Kendimi okuyup daha da batmışım karanlığa.
Bir hapishanede hissedip kendimi bakmamışım saatlere,
Anahtarım gözümün önümdeyken
Çevirmemişim başımı gündüzleri gökyüzüne.
Geceleri yıldızlara bakıp,
Üşenmişim gülmeye.
