İnsanların arasındaki kaybolmuşluk hissiyleyim. Bu duyguları belki herkes hissetmiştir hayatının bir noktasında fakat, ben yabancıyım bu duygulara. İçsel toparlanmam uzun sürmüşken tekrar dibe çökmem durumu söz konusu hayatımda. Kendime odaklanamadığım bir dönemden geçiyorum. Aklımdasın sürekli ve bunu artık kontrol edemiyorum. Kontrol edemediğim bir durumdan nasıl kurtulacağım ki?
Her anımda sen ol istiyorum, bu yüzden yazıyorum bunları buraya. Oku ve benimle sanki hala daha iletişim halinde hisset diye. Sana yazamıyorum çünkü benden kopmanı istemiyorum. Seni sıkmak veya bunaltmak istemiyorum. Seni en derinlerimde hep seveceğim.
Sen benim hiç görmediğim, gitmediğim bahçelerin en güzeliydin. Uçsuz bucaksız deniz mavisi gözlerin, hafif kavruk tenin, sımsıcak ellerin, güneş kadar kavurucu kalbin sevgilim. Kavruldum kalbinde. Artık bitki veremiyorum. Çalışmıyorum da bunun için çabalayamıyorum. Sen hep olacaksın ve seni silmeye çalışmayacağım. Kendimi değiştirmeye çalışmaktan vazgeçiyorum. Seni silmeye çalışmaktan vazgeçiyorum. Sana asla ihanet etmeyeceğime söz veriyorum. Kalbime başka kimselerin ulaşamayacağına söz veriyorum. Hiç kimsecikler seni yerinden edemeyecek balım. Senin bende hep yerin olacak. Ulaşmaya çalışanlar olacaktır belki ama buna hiçbir zaman izin vermeyeceğim. Soldursam bile bahçemin en güzel çiçeği her zaman sendin balım. Ama soldurdum, özür dilerim.
Bu yazılan her şey umarım sana ulaşır. Seni her zaman bekleyeceğim, seveceğim. Kocaman öpüyorum seni koca adam.
