Bugün, değişen tek şeyin oturduğum merdivenler olduğunu anladım. Üzüldüğüm, kırılan yerim aynı olmasa da hayat yine bir merdivenin başında oturmayı layık gördü bana. Bu kez daha uzakta ve daha perişan… hem üzgün hem değil. Ne hissettiğimi bilmeli miyim? Yoksa üstüne düşünmemeli mi? Karar vermek o kadar zor ki. kimse anlamıyor beni gibi klişe sözler söyleyemem herkes anlıyor, dinliyor, dinliyor uzunnn uzadıya bir boşlukta bırakıp aslında sadece dinlemek için dinlediklerini anlıyorum. kim yardım edebilir ki sürekli farklı merdivenlerde ağlayan bir kadına. kulağa komik geliyor ama bir görseniz uzaktan… derbeder, yaprak gibi içim titriyor engel olamıyorum artık. neye olamayacaksam, bilmiyorum.
çare ararken parmaklarım hep kan hep yara bere içinde. sahi yirmibeş yaşında bir kızın parmakları manikürlü olmaz mıydı? ne zaman yoluna girer hayatım bilmem ama toparlaması zor… içim almıyor olan biteni yapmak istediklerim çığ gibi büyüyor içimde. ne istediğimi de bir bilsem. eskiden kurduğum hayallerin izi bile yok hatrımda nasıl unuttum neyi unuttum hayal mi kurmuyordum bilemez oldum. İşte, hayat yine bana bir merdiven başını layık gördü.
