Anne kelimesi ne çok anlam barındırırmış içinde... Anne dostmuş, kardeşmiş, ortakmış, sınıf arkadaşıymış; bu dünyada güvenilebilecek tek insan demekmiş anne. Anne sadece çocuk doğurmakla kalmaz büyütür onu, gözetir, aşçı olur, doktor olur, tüm mesleklerde uzman olur. Herkes için kendi annesi bir tanedir herhalde. Ama benim annem bir başka... cennet kokar benim annem, huzur kokar, en huzurlu uykumu yanında uyurum.

En mutlu seninleyken olurum. Sana ben ne kadar teşekkür etsem az annem. Sen bu dünyanın en harika insanısın. Bize kahramanınız kim diye sorarlardı ilkokulda, lisede, ben hep annem derdim. Sen benim kahramanımsın. Kimseye ihtiyaç duymadan her şeyi yapabiliyorsun.

Zor bir hayat mı verdim sana bilmiyorum. Beni dünyaya getirirken de zorluk çekmişsin, büyütürken de. Ölüyormuşsun annem beni doğururken, hakkını nasıl öderim ki? Ölür demişler benim için ama sen "yaşar" demişsin. Büyürken yürüyemediğimde elimi tutmuşsun hep, okumaz dediklerinde hep okur demişsin, bana daima güvenmişsin. Beni vicdanlı, sevgi dolu büyütmüşsün hep. Fanusta yaşatmışsın, dünya çok kötüymüş anne, oysa senin yanında her şey çok güzel, tozpembe. Biliyor musun sana sarılınca en mutlu insanı oluyorum dünyanın. Hayattaki en büyük korkum seni kaybetmek. Seni o kadar çok seviyorum ki ne şiirler yazsam, ne şarkılar söylesem anlatamam... Sen bana onca emek vermişsin ama sadece bunun için mi seviyorsun beni dersen hayır tabii ki. Annem sen sessizliğin sesi gibisin. En uçsuz dağda kulağa gelen o huzurlu ses sensin. Karanlıkta yol gösteren fenersin. Annem olmasan seni bulurdum. Dünyanın her yerinde arardım seni. Hiç tanımıyor dahi olsam annem sen benim kalbimin içindesin; ben seni nerede, ne zaman görsem, hatta kör olsam dahi bulurum cennet kokan teninden, huzur akan sesinden. Benim canımsın, hayatımın anlamısın, hayatımın başlangıcısın, her şeyimsin, varlığımsın…

Kalbimin en güzel köşesi sana ait. Bil ki seni delicesine seviyorum. Hakkının zerresini ödeyemem. Ben hala minik kızın olabilir miyim senin? Kaç yaşına gelirsem geleyim beni yanına kabul eder misin annem? Ben 21 yaşını bitirdim ama seninleyken çok çocuğum değil mi?

Aslında biz çoğu zaman rolleri bırakmıyor muyuz: Beraber gülebiliyoruz, ağlayabiliyoruz, senin kendine aldığın ayakkabıları ben giyebiliyorum, kıyafetleri de her şeyi de paylaşabiliyoruz. En önemlisi... Biz suskunken de birbirimizi anlayabiliyoruz, yani benden çok sen tabii.

Konuşabiliyoruz, kızsak bile ortak yol bulabiliyoruz. Zaten senden başka yol bulamam, imkânsız annem, her yol sana çıkıyor. En imkansız yerde bile senin yolunla her yol bana doğru...

Hem sadece ben hayran değilim sana, seni tanıyan her insan hayran kalıyor. Sesin mesela, o kadar huzurlu ki, ruhun o kadar berrak ki seni sevmemek ne mümkün... Annem, sen dünyada benim için ne cefalar çekmişsin, seni mutlu etmenin kıymeti benim için anlatılmaz... Hep sev beni olur mu? İyi ki doğdun annem. İyi ki... Seninle keşkelere yer yok. Sen hep var ol. Hep benimle ol.

Nice mutlu, huzurlu, sağlıklı yıllara.


Karanfilin






Filizlenen tohum gibi yaşamın başlangıcını haber verirsin

İnce zarif bir dalla hayata bağlarsın herkesi

Lal olur kalır insanlar söylenecek söz bulamaz

İçselleştirir içinde herkes mutlu olur seninle

Zaman sonsuz olur sen varken seninle…