Ölü çiçekler yeşeriyor kimsesiz mezarlığımda
Umut olamıyorum yeni doğan güne
Ayak basıp eziyorlar yorgun ve biçare olan gönlümü
Demirlerden atlıyorum
Pas tutmuş göğü kaplamış demirlerden
Varamıyorum bir yere
Aşamıyorum dikenli hudutları
Tıkanıyorum
Üzülüyorum
Yoruluyorum
Bahar yağmurlarından imdat bekliyorum
Sayısız yıkılan putlar sayıklıyor ismimi
Duyamıyorum
Sırrını açıklayamıyorum İbrahim’e
Yıktığın putlardan ben sorumlu değilim
Anlatamıyorum
Yüreğime saplanan onlarca hançerin müteessiri oluyorum
Ağlayamıyorum …
