Karanlığı ruhumdan sıyırdığım
bilmem kaçıncı gecesi bu ömrümün
Evimin içi gibi biliyorum
ışığın bittiği yerleri
Elimle koymuş gibi
basmıyorum kırık taşlara
Yaklaştıkça yoruluyorum
uzaklaşmasından gökyüzünün
Ne tuhaf...
Ruhumu sıyırmak,
ışığa kavuşmak içinmiş gibi gelmiyor artık bana.
