Tıka basa dolu, havasız bir minibüste yolculuk halindeyim. Birkaç tanıdık simaya denk geldim, gülümsedim, hatırlarını sordum ve onlar da bana sorduğunda iyiyim dedim. Değilim. Binbir umutla çıktığım bu yolculukta bir adım dahi atamayacak haldeyim. Yoruluyorum. Bazen bazı yükleri kaldıramıyorum. Ben eskiden güçlü biriydim, sonra birine güvendim. Gücümü bir kenara koydum ve sevdim onu. Sevildiğime inandım. Belki de sevildim, bilemem. Ama sevginin böylesine ağır bir yükü olmamalı. Sevgi rahatlatmalı, yara sarmalı, yeni yara açmamalı. Her saniyesinden pişman olduğum adımlar attım, geri dönemiyorum, soluyorum. Nereye kadar böyle gidecek bilmiyorum. Psikiyatrist seansları da çok pahalı.
