Boştu gözlerimin içi, siz kör sandınız

Kısıktı sesimin tonu, siz dilsiz sandınız

Unuttun mu yoksa, unutuyor musun duygu denen aşağılık acıyı?

Oysa unutmak başlangıcıdır hatıraların, eğer olabilirsek bir gün insan

Çünkü insan olmak hissetmek, hissederek geceleri gözlerini tavana dikmek

Hiç bitmeyen kargaşanın ardından kendine sığınabilmek, aynaya karşı ufak bir tebessüm

Kaç sene olmuş kendime gülümsemeyeli, körlüğümün kanıtıdır saçlarımın rengini bilmemem

Her deneyişimde 8 sene önce aynı gün, aynı saat ve aynı mekan

Sakladığım korkak küçüklüğümün kocaman olduğu, bir o kadar da o ana mahkum edildiği saniye

Kafamın içerisindeki hapishane gibi bakar gözlerim

8 sene önceki çığlığım gibi konuşur sessizliğim

Siz ne duyarsınız

Ne de görmek istersiniz...