ve bir sigara daha yaktı

bu sefer geçmişi içindi bu sigara

her nefeste öldürdü

içindeki geçmişin yara izlerini


şimdi kimsesiz kalmıştı hayalleri

onca plan ve düş kimsesizdi artık

kimse duymuyordu bile yardım çığlıklarını

ve

biliyordu, son sigarasını içerken

mütemadiyen yalnız kalacağını


sevilmek mi istiyordu?

bencil insanın kalbinde, kendinden başkasını sevebilecek kadar yer var mıydı?


kim sevdiğini, sevdiğinden emindi ki?

bu eminsizlik, bu kaybolmuşluk

aldatmak mıdır bu?

ya da kimi aldatmaktır bu?


adem’den beri böyledir bu,

insanlar başkasını aldattığını sandığında

aslında sadece kendi zihnini ve duygularını aldatıyor olurdu.


ve

anladı ki

aldanıyor ve aldatılıyordu.


son nefesini çekerken

tekrar anımsadı,

dudaklarında hissedeceği tek hissin bu gri duman olacağını

ve

mütemadiyen yalnız kalacağını...