Yalnızlık, acı, özlem, hasret yazdırır.
İçten içe insanı yakan duygular
Canana söylenmeyen sevdalı sözler
Şiir olur düşer sayfalara
Yüreği parçalayan, kan revan edenler
Bir kelime içinde can bulur, nefes alır
Adın âşıktır, yaşadığın tek kelime aşk
Birine sorsan hasta ruh halli şair
Sözlerin efendisi aşık yürekli
Bu muydu yani edebiyatın sırrı aşk
İnsan seviyor muydu aşkı, âşığı
Ya da aşkı anlatanları, acı çekenleri
Acılar hepsini yapan acılar
Ruhu, yüreği durmadan konuşturan
Aklı, bedeni lal eden acılar
Fakat… Bugünler de terk etti
Acılar, özlemler, hasretler aşk gitti
İçimdeki her şey bir bir sustu
Ele geçirdi aklımı, kalbimi
Bir türlü susmayan vicdanım...
Artık hiçbir şey aşkı hissettirmiyor
Anımsayamıyorum... Gözlerim yaşlı
Arıyorum... Arıyorum...
Beni bulan aşkı bu kez ben arıyorum
Bulamıyorum... Sokaklar boş
Güzel yüzlerde acı dolu gözler
Karda can çekişen hayatlar
Kışın soğuğunda duran hayatlar
Mendil satan çocuklar
Hastalıklı bedenler, solgun yüzler
Herkesin elinde olan boş poşetler
Dünyaya gözlerini açan bebekler
Umutsuzluk içinde bakanlar
İnsanlar, hepsi acı veriyor bana
Hepsinin acısını yaşıyorum sessiz
Susmuyor vicdanım susmuyor
Gece gündüz dinlemiyor
Delirtmek istiyor beni
Belki de acıdan öldürmek
Kalem susuyor yazmıyor...
Acı var oysaki bolca acı
Merhamet, vicdan, umut,
Elleri bağlı oturan ben
Vicdanın tutsağı olan ben
Kalem de boyun eğiyor
Hani acıydı şairi şair yapan
Yoksa değil miydi?
Şairi konuşturan yürek, ruh
Vicdan konuşmaya başlayınca
Susan, konuşmaya yüz bulamayan
Kapıları tek tek kapatan
Kapanan kapıların ardında kalan
Aşk, acı, hüzün, hasret,
Hepsinin içinde gizli umut
Sussun artık vicdanım
Açılsın kapılar! Verin kalemimi
Dökülsün bütün kelimeler sayfalara
Yazayım yine yaşamadığımı
Hepsinin içine biraz umut koyayım
Kar yağsın fakat çocuklar gülsün
Birileri şiirlerimde can bulsun.
