Yine taştım kendimden 

Sütüm ocaktan taşalı çok oldu gerçi

Amma velakin bu sefer ki ben 

Has olan ben

Yetinemiyorum bazen kendime

Ellerimle kazdığım mezara sokuyorum

Güvende hissediyorum içtence

Dışarısı kasvet, dışarısı korkunç 

Binlerce kaos etraf

Çelme takıp düşüren kuşkularım

Patlatıyorlar şarapneli zihnimde

Dengemin sarsılışı dinmiyor

Ama alışkınım hissediyorum

Terk etmeyeceğim bu sevdayı 

Başımı alıp da gitmeyeceğim 

Vazgeçemiyorum bilakis

Bazen kıyıya vursa da hepsi 

Atmaya kalkışıyorlar bir kulaç 

Kurtuluyorum

İstemesem de 

İstediğimi sansam da

Karmakarışıklaşmaktayım

Sarmaşıklar sarsa da şu an her hücremi

Davamı bırakmaya yüzüm yok

O da neydi?

Kendimi karamsarlık okyanusuna salıp 

Bedenimin gün yüzüne çıkışını engellemek miydi

Neydi tanrım sen bilirsin 

Bu içinde ölen insan yeşertenin derdi nedir 

Bilakis taştıkça taşıyor her gün 

Ve her gün daha da azgınlaşan çemkirmelerim 

Sararken her zerremi 

Ne yapabilirim tanrım 

Lütfen duy yakarışlarımı 

Bu nidam sanadır.

Yalnızca sana

Bir kez daha.

Çok kez daha

Kezlerce daha

Daha...