Şayet dünya buysa bitti nefesim.
Şimdiler de daha bir korkar olduğum,
Gün doğumlarından
Batan saatlerden ve bağıran seslerden
Söküp çıkardığım acının boşluğundan
Telaşlı bir kalp atıyor içimde
Nadiren damarımda gezen kuvvetli bir ışık
Yürütüyor bedenimi
Gün sönerken azalıyor gücü.
Sessizliğe koşuyorum hızlı adımlarla
Sanki bir ses doğacak gibi...
Her gün aynı telaş içinde eksiliyor günler
Çok az kaldı, yakında,
Bütün çiçeklerimi solduracak kış.
Geçmiş... Bahardım ben de o vakitler
Şimdi çalan o değilmiş gibi beğenmiyor beni kış
Hangi ufka baksam yanmıyor gözlerimin ateşi
Hatırlayamıyorum mesut, o güzel günleri
Ey kader bir işaret yolla!
Çaresizim, sessizim...
Alabilecek miyim bu dönemeci
Dünya bu mu hani o hayaller kurduğum
Bu mu o hep umduğum.
Yalnız bir ömür mü bana bahşettiğin
Aramak ve bulamamak mı hayat
Yaşamak... ah ne kadar derin!
Şayet dünya buysa bitti nefesim.
