Şimdi tarihsiz yorgun bir gemideyiz
Kaç deniz aşmış yine de indirmemiş yelkenlerini
Güvertedesin işte sırtın dönük gemiye
Az sonra karışacaksın Boğaz’ın sularına
Seninle birlikte bütün kederin ve yılların puslu yorgunluğu çökecek dibe
Eski kırık plaklar seni çalacaklar semaya doğru
Yarım kelimelerin bitmemiş cümlelerin kalacak
Onlar da seninle birlikte karışacak Boğaz’a
Yosun tutmuş bir anı bırakacaksın bana
Baktıkça berraklaşacak sularım
Denizi ve balıkları özleyeceğim
Güneş ufukta batıyor işte
Doldur ceplerine hayatın yongasını
Bunca ümitsiz yaşamasını
Gideceksin birazdan
Ve bu tablo yarım kalacak
Oysa sen gördüğüm en güzel sanat eseriydin
Afrika’ya uzanırdı güzelliğin
Susuz kalsak olurdu
Aç kalsak yine olurdu
Ne dayanılmaz şeydi gidişin
Güneş battı işte zamanı geldi
haydi tut ellerimi birlikte ölelim
Bir ölüm ancak bu kadar güzel olabilirdi
Ölüm de hayatın mayası neticede
Sen ölürken de güzelsin
