Yavaş yavaş ölüyoruz...

Gün yavaşça gülümserken bize biz sessiz sedasız ölüyoruz.

Kimselere çaktırmadan, farkına bile varmadan her gün bir kolumuz, bacağımız kayboluyor sanki. Eyüp Nebi gibi kalbimize giriverecek sanki kurtlar. Oradan ruhumuza dayanmasından korkuyoruz karanlıkların. Gün geçtikçe kirlenmekten korkuyoruz. Ne yaparsak yapalım arınamamaktan. Ne demişti duasında peygamber?

Hangi dua korumuştu onun kalbini kurtlardan?

Biz de arsızca çalsak duasını peygamberin kurtarır mı kalbimizi karanlıklardan? Sonra erer mi feraha ruhumuz?

Gün gelip ortalık yaza çıkınca, açınca yine her yerde papatyalar, ağaçlar göz kırpınca yine, kuşlar cilveleşince yeniden bulutlara.

O gün gelip de, gök yeniden mavi ve çocuklar mutlu

O gün gelip de, güneş yine özgür ve insanlar hür

O gün gelip de yine her şey yerli yerinde ve babam yaşıyor

O gün karanlıklar diner mi?