Seni gülerken gördüğüm gün

Bir çocuk bıraktım yeryüzüme,

İsa’nın beşiği kadar ak pak

Sarıp sarmaladım iki kolum iki kanat.

Ne zaman ağlasa ninniler okuttum minarelerden,

Adaklar adadım ilk kelimelerine

Nasıl sevildiğini anlatabilsin diye.


O gün öyle bir gündü ya

Kaybolup gidenlere dilekler diledi Hegel,

Bir ölünün başında ağlarken gördüler.

O gün bir ölü daha vardı,

Gömemediler hiçbir toprağa

ne terra rossa ne çernezyom

Kabullenen olmadı daha doğmadan öleni

Kendi bıraktı küllerini.


Dervişler istihareye yattı kutsal olanı bulmaya

Uyanan olmadı sabahına.

Hangi aleme baksalar yangın yeri

bir sureti yansımanın

Kim dokunsa yok oluşa esir

Şimdi tövbe zamanı değil.

Kabe bile vazgeçti secde edilmekten

Bir kere düşene af çıkar mı cennetten?