İnançlı elin sezdiği boşluk,

eve yol unutturuyor

Düş biliyor kırı,

saçlarımı kentleştiriyor


Ki çatıdan dönenin vazgeçtiği benim

Gülün solarken terk dediği benim

Yerinden cayanın küsküsü benim

İçimde birikiyor, olmayanlar orada


Hafıza yerini sevdi,

bıçaklı silahlı kımıldamıyor

Hiç seziyor beni,

battığı yeri gürleştiriyor


Ki ava avlananın ses tülü benim

Ölünmüş kuzgunun düş gücü benim

Uyutan sesinde kuşkuyu benim

İçime eziliyor, olmayanlar orada


Varmayı geçtim heceli,

e-ve an-cak dü-şü-lü-yor

Ateş avuçlu şans sayıyor bunu

Elsiz elini tez anımsamıyor


Ki bulununca değişen o anlam benim

Sağ terk edilemeyen o koşu benim

Yenilince pes denmez o yerde benim

İçime girilmiyor, olmayanlar orada