Yaşam orta kararın da altında seyrediyor. Düşünce fazlalığı çok yoruyor beynimin odalarını ve istemesem de çabuk yaşlanıyorum. Büyümek on sekiz yaşına basınca güzel geliyor sadece, ondan sonrası da yokuş aşağı zaten.
Daha yirmi bir yaşımdayım ve şimdiden bu denli hislere kapılmak hatta kapılmaktan da fazlası haddinden fazla yorucu. Mutsuzluğu hobi edinmiş gibi de dursam genelde insanları güldürmeye, eğlendirmeye yönelik oynarım. Belki de eksikliğim budur; bütün insanları güldürüp eve gidince kendimi güldürecek bir şey bulamamak...
Açık konuşmak gerekirse kendimi hiç ön plana atamıyorum; egoist bir insan gibi görünürüm diye korkuyorum, elimde avucumda ne varsa verip sonra da hiçliğe çekiliyorum. İnsanlara böyle yaklaşmazsam kimse beni sevmeyecekmiş gibi hissediyorum. Evet, sevilmemekten çok fazla korkuyorum; itilmekten, dışlanmaktan çok korkuyorum, ben herkesi kaybetmekten korkarken insanların beni bir saniyede silip atabilecek olması fikrini atamıyorum.
Bilmiyorum fazla paranoyakça duran bu durumu nasıl geçerim, ama elbet bir gün geçerim, değil mi?
