Evime kilitlemek istedim bugün kendimi. Kim olduğumu kabullenemiyorum. Nasıl böyle biri oldum ben. Yaşadıklarım, gördüklerim sanki ölümümü başka bedenlerde izledim. Hep filmlerde ilk ölen karakter gibiydim. Ben en hakir bin taksirim. Göz pınarlarım kurur. Gözlerim öylesine şişer ki artık göremem önümde olanı. Derinlerde bir korku. Neye ve kim olduğunu hiç öğrenemediğim. Bazen kendime soru sormaya bile korkarım. Cevaplarım ruhumda bir kurşun kadar derin bir iz bırakabilir diye. Bundan nasıl korunabilirim kendinden kaçmaktan daha iyi bir seçeneği olmayanlardanım galiba. Bedenim bileşenlerine ayrılana kadar kaçacağım. Ben korkağım. Üstüne kafamın içi vilayet kadar kalabalık. Söylesene doktor sevilmemeyi iliklerine kadar hissettim bu bile iyileşir mi dersin. Her yara kabuk bağlar mı
