Yerden görüyorum göğü.
Ağaçların çizdiği bir resim var önümde.
Görebildiğime memnun ve mutluyum. Bir nefes alıyorum havadan. Gözlerimi kapatmadan gözlerim kapalıymış hissi.
Hepsinin ayrı ayrı kokuları, ayrı ayrı renkleri var. Birbirleriyle onlar da arkadaş.
Bir insanın gelip aralarından birini götürmesi, sadece konuşamadıkları için üzülmedikleri anlamına gelmez.
Zaten gözleri de yok değil mi? O yüzden kökünden koparmayı marifet saydık. Nasıl olsa kimse görmezse nereden bilecekler?
Evlerinde bize sundukları tüm güzellikleri yok etmekten başka bir işe yaramadık. Dünya onlarınken bizler bizim zannederek yaşadık.
Hiç bizim değildi.
Bize ihtiyaçları bile yoktu üstelik bizim onlara vardı. Buna rağmen bizimle paylaştılar. Evlerinde yaşamamıza izin verdiler.
Karşılığında güzel şeylerle karşılaşmadılar.
Binlerce özür ve teşekkür dahası da.
