Artık yağmur yağmıyor. Kara gün. Her şeyi biliyor olmaktansa dozsuz bir cahil olmayı yeğlerdim. Ayakkabılarını giy, evden çık. Gideceğin durağı bilmeden yürü. Bacaklarına yapışan şu ölü papatyalardan kurtul artık Verda. Çırpınıyorsun küçücük su damlasında, çık oradan. Yeni bir şehir keşfet ya da ne bileyim yeni bir oda, yeni bir pencere. Farklı bitki örtüsü belki, fanusunu kır at. Gördüğün ilk bankta otur kal. Yoldan geçen arabaları say: bir, iki, üç, dört... Bu mutsuzluğun sebebini bilmiyorum ve artık aramaktan da vazgeçtim. Sanki her şey söylenmiş ama aslında hiçbir şey tamamen anlaşılmamış gibi. Çözümleyemediğim, içimde sevişiyorum. Otobüsler dolusu beklentilerimi küçücük bir çantaya sığdırdım. Onu da birkaç gün önce kaybetmiş olmalıyım. Unut bu şarkıyı. Tonlarca imalatları, cesetleri bir peçeteyle örtbas et. Hadi camı çerçeveyi de indirelim Verda. Çünkü her insanın içinde vardır şiddet isteği. Bugün bastırmayalım. Bugün ikizler burcuyum. Bir yanım hasta, bir yanım koşarak kaçıyor bu hastalık halinden. Elimden tut demeyeceğim. Belki sarılırız, sonra öpüşürüz. Damağımda bıraktığın tadı özledim... Bu melankolik dramayla üzmeyeceğim seni Verda. Zaten istediğim hiçbir şey olmuyor, ben de istemiyorum artık seni. Unut o şarkıyı.