gözlerim aramıyor artık aydınlığı
anlamaya başladım
bir parktaydım
durdum
bulutlar artık geçmiyordu üstümden
gün batımı uzatmıyordu gölgemi
tebessüm etmiyordu yanaklarım
ezgileri çağrıştırmıyordu rüzgar
o gün anladım
parkta unutulan beden bendim
gökyüzüne bakmak gelmiyor içimden
bir çiçeğe dokunmak
sarılmak umutlara
öylece bir banka oturup
şiirli nefesler vermek
anlamaya başladım
bir sokaktaydım
durdum
lambaları aradım
aydınlatmıyordu beni
kaldırım taşlarına takılmıyordum artık
sokakta unutulan beden bendim
eski bir aşkı anımsatmıyor artık şarkılar
camın buğusuna yazamıyorum adını
penceremden dışarı bakmıyorum artık
odamdaydım
anlamaya başladım
kitaplarımın yüzüne bakamadım
eski bir filmi tekrar izlemedim
gözlerimi devirmedim duvarlara
odada unutulan beden bendim
ve artık
bin yıl geçse bile
burada kalacak bedenim.
