Dostsal manada yalnız hissediyorum okuyucu, dostlarım var ama yalnız hissediyorum.Benim insanlarımız nerde? Sevgileri yarınlara bırakmayan.
Başkalarıylayken gözlerinin içi gülerdi onların, can atarlardı başkalarıyla buluşmaya, içten ve kendiliğinden sevgi sözcükleri dizerlerdi; hiçbir zaman öncelikleri olmadım, dostları bile değil herhangi biriydim, ilk gözdenin çıkarılabilecek ve de mutlaka çıkarılan... Ben bunun böyle olduğunu 18'imde anca itiraf edebilmiştim kendime; benle olan konuşmaların o kadar da sıcak ve içten olmadığını, sadece benim ısrarımla buluştuğumuz, ben çekelim demesem fotoğrafımız olmayacağını ve en sonda da aslında en önemsiz ama bir turnusol işlevi görmesi bakımından, aylar önceden doğum gunlerini organize edip on sekizimde hiçbiri tarafından hatırlanmamış olmak.
Gençliğim, çocukluğum, canımı vereceğim biricik dostlarım
Benim İnsanlarım değillerdi, hiç olmadılar, ölü bir yapraktan farkım yoktu onlar için.
İşte bu da benim küçük hikayem.
