Geçen zamana seyirci kalırken insan

Bakarken onun izlerine

Hayal kırıklıklarıyla matlaşmış bir pencerenin ardından

Pişmanlık duyar

Fakat yaşadığı hiçbir şeyden değil

Bundan ötede

Köşeye atılmış yalnızlıklarını örten

Yaşanmamış hayallerinden oluşan bir karabulut

Sonsuz bir azap yağmuruyla

Vicdan şemsiyesini yırtarcasına

Islatır durur onu.