Allah bir çocuktu belki de kırıp dökmeyi seven
Mevcudiyeti amorla kesişti günlerden bir gün
Tezahürü hiç de temiz olmadı bildiğimiz dünyanın tüm kara parçalarında, Afrika asla hariç olmadı
Amorun rengine kırmızı dedi, neden dediğini bilmeyerek
Kan kırmızısı.
Oysa acının ve matemin rengi ona göre hep siyahtı.
Bir zaman çizgimiz artık yok
Yokluğu var edenleriz bizler
Varlığa dudak bükenler
Tokluğa burun kıvıran
Bilimin salıncağında bilye oynuyoruz aynı çocuklar gibi
Felsefenin felsefeleyemediği zihinlerimiz
Ah ne geceler yaşadık ki duvarlar yumruksuz, açlar bademsiz kalsın
Gömleğimize kara kara lekeler sürdü onlar şayet
Biz temizleyemedik, onlar da öyle tahmin etti ya hep
Ekmek kimin elinde?
