İnsanların beni sevmesinden korkuyorum, sanki eskisi gibi olamadığım için insanların bana duyduğu sevginin karşılığını veremeyeceğimden korkuyorum. Ruhumun o kadar kirlenmiş ve berbat olduğunu düşünüyorum ki her alanda paranoyaklaşıyorum. Sanki biri beni sevince veya ben onu sevinde bir terslik olduğunu düşünüyorum bundan dolayı kaybettiğim insanlar oldu. Yaptıklarımdan dolayı iyisini hak etmediğimi ve insanların bana duyduğu sevgiyi hak etmediğimi düşündüğüm için kendimle barışık olamıyorum. Sanki her şeyi bir o kadar kontrol etmeye çalışıp diğer yandan bu kadar her şeyin berbatlaşmasını kabullenemiyorum. İçimdeki kötülüğü başkalarına bulaştırmaktan korktuğum için genelde tavsiye veren arkadaş oluyorum böyle olunca sanki rezilliğin içinden çıkıp tecrübelerimle dostlarıma yardımcı olabiliyorum. Eskiden işler daha kolaydı, bana çatan biri olurdu ve içimdeki öfkeyi o insanlardan bilerdim ama git gide çevremde insan azaldıkça bunlar da azaldı ve tamamen kendimle kaldığım ıssız gece ne haltlar yediğimi düşünüyorum. Sanki bu kadar çok düşünürsem zamanda yolculuk yapıp her şeyi düzeltebilecekmişim gibi geliyor çünkü domino taşlarından dizili bir hayatım olduğunu düşünüyorum. Sanki tüm her şey başlamadan müdahele etseydim daha farklı biri olabilirdim ama olayların ardından kendimi değiştirmekten korkuyorum. Bilmediğim alanlarda dolaşmaktan ve değişimden korkan bir insanım. Kendimi ne zaman huzurlu ve evim diyebileceğim bir yerde hissettiğimde her zaman bir şeyler değişiyor. Hayatımın her anında yaşadığım anın tam anlamıyla keyfini çıkarabildiğimi düşünmüyorum sadece normal ve kötü olarak gidiyor. Artık eskisi kadar da yazamıyorum belki de içimde tuttuğum ve baskıladığım duyguların patlamasını yaşıyorum ve hiçbir şey yapmadığım halde yorgun hissediyorum. Belki de cumartesi olduğu için böyledir, evde olduğum ve dinlendiğim günde bu kadar garip hissedemezdim.
