O gün kimse yerini terk etmedi

Herkes kendi evinin önündeki gölgeyi süpürse

Geceye son verebilirdik oysa


Bir bayram sonu kapı eşiğinde

Kendi başını okşayan dört renkli bir kedi

Memleketin böyle bir huyu var

Şeklini kendi belirleyemiyor


Tüm kefenleri uç uca eklesek

Kaçıramayacağımız kadar derine gömülü

Yüzünde yüzünü kaybetmenin stigması

Elinde bir çukurla bekliyor ama biliyorum

Avcuna bakıyor Allah var mı diye?


En hatırlanacak yeri unutuldu

Çünkü yerinde durmayan batık bir gemi

Konumu kaderini de özetliyor

Mer mi lan? Onu tükürmeden anabilecek

Bırakıp gitmenin adı

Son kürek darbesi toprağa değince konuldu


Gittim bir evin önünde durdum

Balkonsuz ve ruhu yok

Bir elimi diğerinin yanına koydum da geldim

Anlıyorum

Karşılık vermeyecekse saçakla dalaşmak anlamsız

Tutunmadığım dala küfretmek olmaz

Allah kendini benim yerime koymaz anlıyorum


Ama kimse yerinden edilmedi

Biri benim

Kaç kişi sığıyor içeri?

Ne zaman sarı bir şeyi sevecek olsam

Bir çocuk olduğunu unutmak istiyorum

Ne zaman bir limana sığınsam

Kum ıslanıyor


Ne zaman pis koksam

Annem önce seni yıkıyor