Uzanıp saçlarından
yıldızları toplasam
kadın!
Yerine çiçekler bıraksam,
allı morlu.
Üşüyen ellerini cebime soksam,
nasırların da kaybolsa
kalbinden ve avuçlarından!
Bir mendilim olsa
yüzünden bütün ızdırap izlerini silsem,
geride taze gülüşün kalsa!
Gözyaşının yer ettiği yolları kurutsam,
simandaki bütün acı emarelerine savaş açsam
bir Don Kişot edasıyla.
Her dokunuşumda kaybetse vücudundaki savaşını acı,
ben yensem ben,
ben, Don Kişot!
Bir ovsam ayacıklarını,
ağrıdan eser kalmasa
yürüdüğün yollardan!
Ve kalbine pervane olsam
rüzgarım hüznünü dağıtsa.
Yaz ayında serinler gibi,
ağır bir hastalıktan uyanır gibi,
yokuştan sonra bayır iner gibi,
bütün kederini geride bıraksan.
Kış geçti desen,
şimdi ilkyaz zamanı,
şimdi yeniden doğma,
tomurcuk olma zamanı…
